ام كلثوم: انت عمري

 

Ερχόμενος μια φορά προς το δικό μου κάθισμα  

μπορείς να δαγκώσεις τα ρούχα 

σκίζοντάς μου τους καρπούς?

οι αυτοσχέδιες κακοποιήσεις στρώνουν   

το αυτοκίνητο με λαμπερά σποράκια.

διαθλάσεις μιας αποδοχής που εύχομαι   

να μου χαριστεί  γενναία 

όπως η λερναία άβυσσος της αχερουσίας 

ή του λαβύρινθου του κοχυλιού σου 

με τα εκατοστά του κατευνασμένα.

γαλάζια ψάρια στην απροσπέλαστη λαμπάδα.

τι λες,θ’αποκτήσω κάποτε διάσταση στο λογικό?

ξέρω.όχι.όχι όσο αφού γράψεις το όνομά μου σε τσιγαρόχαρτο το ανακατεύεις με τα υπόλοιπα χαρτάκια και το πετάς κρυφά στις τρύπες του 8.ένα κομμάτι του μυαλού σου με πονάει.όλα τα κομμάτια του μυαλού σου είναι  τα σχοινιά του ακροβάτη.κι έχεις ακόμη και την πληγή μου στα χέρια σου.και τα ράμματα.σ’αυτό το αναμορφωτήριο πάλι εσύ θα μου δέσεις τα μάτια και το στόμα με μαύρες γάζες Νο 28 ή Ένα.ποτέ δεν κατάλαβα γιατί εξαίρεσες δύο ημερονύχτια από το μήνα αφού δεν πιστεύεις το θεν της αίρεσης.σ’αυτό το αναμορφωτήριο κάθε παράθυρο κοιτάζει άλλη εποχή.έτσι διαλέγω τα παράθυρά μου.πολεοδομικά κυνηγημένα ασθμαίνοντα στοιχειωμένα αγέλαστα.δύσκολα τεμαχίζεται έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν ζήσουμε.στο βάθος τα μάτια σου όλο κλαίνε.στο βάθος τα πράσινα μάτια σου έχουν φθινοπωρινούς κολυμβητές.και δύο παραμορφωτικά βραχιόλια με στίγματα τάνγκο και σίγματα φελλούς.στις ευτυχίες δεν με νοιάζει ν’αναστενάζουμε για πολλά πράγματα συγχρόνως για μία δύο τρεις ή χίλιες ζωές.οι ευτυχίες είναι όπως κι εσύ.λίγο βιβλίο λίγο ζωγραφιές λίγο σπασμένος λίγο βάτραχος λίγο πρίγκιπας λίγο διάφανα νήματα λίγο αδιαθεσία πολύ εσύ πολύ δικός μου πολύ δική σου εγώ πολύ Ένα.πάλι νόμιζα σ’αυτή τη σελίδα πως ήμουν ένας γερμανός βρικόλακας που συλλάβιζε τραγουδώντας το Λιλί Μαρλέν.ω!είμαι η Λιλί Μαρλέν που κουκουλώνομαι με πίσσα και τραγουδάω το

ام كلثوم: انت عمري

επιχειρώντας το ευφρόσυνο στις επινοήσεις και στις κατασκευές έχε έλεος για τα νάι της κοινής μας τύχης και μη στέλνεις τόσο συχνά χαιρετισμούς στα υδρόφιλα.μερικές φορές τα μικρά πλατάνια παίρνουν το σχήμα της αγχόνης με χαμηλή και βαριά νέφωση.αν επιμείνεις θα λιποθυμάω στη μέση του δρόμου θ’αργώ να πληρώσω τον ΟΤΕ και την κινητή.θα θέλω να γράφω ξανά για στρυχνίνες και καντήλια.για έναν θάλαμο ειδικού αιθερικού δεσμού όπου οι  πετεινοί γαβγίζουν ανισόρροπα τραγουδάκια.στο βαρέλι με τις ακτίνες του Οκτώβρη τα σκοτεινά σπλας συμπίπτουν με τις άηχες νύχτες.πνίγομαι περιπλανώμενη σ’ένα σποράκι πριν και μετά υπόλευκο.στην τσέπη αηδόνια.μη μας λιγοστέψει  ο ζόρικος πολιορκητικός κριός.μεταφέρουμε τον Νείλο όπου είμαστε.σκαλίζουμε στις όχθες του το δέντρο του δαίμονά μας και πιπιλίζουμε τα δάχτυλα ο ένας του άλλου.οι κρεμαστές γιορτές των χεριών σου υπόσχονται τους καρπούς που μου έφαγες.όμως να.πρέπει να το αποφασίσουμε πως μέσα στο στομάχι μας οι λαβυρινθοπαθείς στρόφιγγες τρανσλέισιον ημιδιάφανες και παρενθετικές θα μπερδεύονται με τα γλυπτά αγάλματα την ευθανασία την αγγινάρα ένα αχυρένιο πολύπρακτο ήμερο ανεξήγητο τα τοπία των μπαλκονιών ένα σκληρό κουκούλι.ε ναι!θα συναντάμε την Ίσιδα στα ορυχεία~όχι ψείρες στο φεγγάρι~.η κάθετος του αφαλού σου στο αμφίβιο σώμα μου προσκυνητές σε δίδυμες κόντακ ή σε μια τοιχοποιία ή σε όλο το κορμί που απλώνεται η ομοίωσή σου αλλά και η εικόνα χαϊδεμένες τρομαγμένες παραλληλόγραμμες για τα πράσινα μάτια σου τα ποταμίσια λόγια για να βεβαιωθώ πως ο ίδιος μαύρος ελέφαντας μέσα στο Όνομά Μας πίνει τα μαγικά σπόρια με το ανθρακικό.