πάνω απ’ τον ώμο σου σκύβω συχνά
το χτυπημένο τριαντάφυλλο
ροδίζει το δρόμο για τη δεξαμενή
οι οξείς γόνοι / άοσμοι ως χθες
ιριδίζουν τα μεσάνυχτα του ρόγχου μου
τις αστρονομικές καταγραφές
αναιρούν τα κάγκελα του αστεροσκοπείου
-ας είναι-
ούτως η άλλως συνήθως
παρατηρώ τον οδικό χάρτη
ν’ απλώνεται μπροστά μου
-σαν φόντο συνοικιακού φωτογραφείου-
από την κόλαση
ως την εφαπτομένη της σβούρας
ή -άλλοτε-
ψαχουλεύω τις δόσεις μου
στον αχυρώνα
στο παχνί των παραλόγων
και μαιευτήριο των ανεξαίρετων
η πλατφόρμα με τα τιμαλφή
περιστρέφεται - ίλιγγος
εμείς σημαία στην ανταρκτική
απλανείς
το μόνο που δεν θα δούμε
ποτέ ξανά
είναι μισά φεγγάρια
και ξέρω τι σου λέω
ένα γέμισμα αρκεί \
στις φουρκέτες του Ελικώνα
θα οδηγώ εγώ
στα Χάιλαντς εσύ
-στους πύργους των στοιχειων σου
θα αποστηθίζω ονόματα φαντασμάτων-
ως την αμφιβολία της ύπαρξης
πίσω απ’ τον δικτυωτό μανδύα της
αυτό το παράθυρο
δεν θα το κλείσει
κανένας ορίζοντας.
Oδυσσέας Ξένος
Γιατί εγώ εσένα σε θέλω σαν τον Μεγάλο Ερωτικό τον κόσμο ολόκληρο να διαπράττεις καινούριο.να τολμάς να ζήσω τη ζωή σου να τολμώ να ζήσεις το χρόνο μου.να μη μιληθείς ποτέ.ανείπωτος να καταστρέφεσαι μαζί μου.να σκοτώνεσαι μαζί μου από σφοδρότητα σαν ήρωας μεσαιωνικής ιστορίας.σαν τα Μεγάλα Διονύσια.να σου αξίζω τη γιορτή και τα μυστήρια να μ’οδηγείς κρατώντας με απ’το χέρι στο αστρικό στερέωμα.κάθε σοβαρό τραύμα το αποφασίζουμε χορεύοντας πάνω σε φωτιές.και στο πλάι μας όχι λέξεις όχι λέξεις.βαθύτερα δεν έχουμε λέξεις.με νερό κι αστέρια ανέξοδο να ζεις.
Απ’το παράθυρό σου δεν βλέπεις μόνο τον φράχτη με τον κισσό τη μισή κίτρινη τσουλήθρα και πάντα το συννεφιασμένο κομμάτι του ουρανού.βλέπεις τις νύχτες της ζωής μου~ταξίδια στην άγονη γραμμή~ανήμερα συγκλονισμένα~ κι έρχεσαι μέσα στους χάρτες τους και μπαίνεις κι ας είναι τόσο δύστροπες καμιά φορά αυτές οι θαλασσινές διαδρομές.τα νερά τους κρύσταλλο.ξέρες ύφαλοι χωρίς φάρο και τα κοράλλια να κόβουν. πες μου πως βηματίζουμε το δρόμο του κοντά και του μαζί αλλά όπου βγει λέω γιατί μπορεί από λέξεις να συναντηθήκαμε αλλά δες είμαστε εδώ από βαρύ έρωτα.με βαριά ευτυχία.πληρώσαμε~πενθήσαμε πενθούμε~σπουδαία διάσταση της δικής μας φύσης.πάντα το μαύρο χρώμα κάνει την αλήθεια αληθινότερη.σιωπή κι ένας πικρός κι αβέβαιος θεός με φτερούγες~να σκεπάζεται επειδή σημάδεψε και σημαδεύτηκε~ανοίγοντας φλέβες γράφουμε~.εξομολογούμαι όπως σε ναό περίκλειστο όπως σαν να μη σε βλέπω πίσω από τη σκοτεινή κουρτίνα έτσι είναι τα πράγματα δεν ήθελα να ξέρω πώς~αλλά τα πράγματα έτσι όπως είναι μας αφαιρούν λέξεις και μας χαρίζουν μια ζωή που αν την κρύψουμε ακόμη και στον κορμό ενός δέντρου ακόμη κι αν την διαπερνάει χαράζοντάς τη το βέλος~διαψεύδεται.κοίτα~για την τροφοδοσία πόσες θλιβερές λέξεις στη σειρά…που δεν κοπάζει η ακολουθία τους που είναι απειλητική επωδός ~πως ταξιδεύω ολομόναχη χωρίς εσένα μέσα σ’ένα βροχερό τρένο.ολομόναχη σαν ορφανό παιδί αναρωτιέμαι κιόλας μήπως απέχουμε μεταξύ μας χιλιάδες μίλια και το μετανιώνω αμέσως αυτό που σκέφτομαι ~να μην αληθευτεί ποτέ και πουθενά να μη μείνουν μόνο λέξεις από μας~και πάλι το ξέρω μόνο αυτές είναι χωρίς κόστος κι εμείς υπήρξαμε δωρητές πολλές φορές~αν κάτι μου διαφεύγει από προηγούμενους ενεστώτες λυπάμαι είναι αργά να φροντίσω τώρα γι’αυτό θέλω τη μονοκρατορία του πάθους σου και τη διάλυσή μας.γιατί την έχω υπηρετήσει.σε όλες τις εκφάνσεις της.δεν με τρομάζει που για σένα θα πέσω από ψηλά.μην τρομάζεις κι εσύ.γιατί σε θέλω σαν τον Μεγάλο Ερωτικό να μου αφήνεις μόνο τ’ανθρώπινα στην πιο διεισδυτική σου Εδεμική Πτώση.
Φαίδρα Φις
**εκτός εμπορίου παράλληλες
αισθηματικές ιστορίες