δεν ξέρω αν ήθελα να με φωνάζεις Λου.δεν ξέρω αν τα χαρτιά που σου έδωσα να κρατήσεις άστραφταν από τις γραμμένες λέξεις ή επειδή ήταν απλώς στα χέρια σου.φαίνεται πως η Ματίλντε ήταν εκείνη που κράτησε την ισορροπία στη σχεδία αν και δεν είχε καμία σχέση με τον Ευγένιο Ονιέγκιν.εγώ θα είμαι η Άλισον Κρος στη Χώρα των Θαυμάτων,παρέα με τον φθινοπωρινό σκύλο των άστρων.ίσως υποδεχτώ για μια ακόμη φορά στο Ορλί τη χέρσα Σοπράνο.από τη θεία μετάληψη των καθολικών τον αλεσμένο καφέ την κρυσταλλική μαύρη ζάχαρη το ετήσιον καψικόν,παρέμεινα αλύγιστη οδαλίσκη σε εφιάλτες.να τους διασχίζω με την Πάραλο.αλλά όλο και σε κάποιο μελόδραμα του Βέρντι σε βυρσοδεψεία ή στην πύελο η ανάσα του Ποσειδώνα μου θυμίζει πως το πλονζόν θα συμβεί όταν οι Βαβυλώνιοι φτάσουν στην Οκλαχόμα και ποτέ τρεφόμενοι συμβιωτικά.