Είναι το σπίτι μου πανιά
μα τα καράβια μακρινά
όσο θ'αφήνω τον καιρό να με γελάει
ισόβια η φυλακή
για τόση θάλασσα αντοχή
που την πυξίδα χαλασμένη ξεπουλάει
Είναι το σπίτι στο καρφί
και σ'άλλα σπίτια το κουπί
τραβάνε χρόνια τα νερά να παραλύουν
ποια μάτια κοίταγαν στεριά
άγκυρες μάγια κάθε οργιά
για κάθε μήνα φοβερό που διανύουν
Να βγω αποφάσισα
όταν γονάτισα
σαν δέντρο που έφεγγε στον Ελαιώνα
Έτσι ταξίδεψα
κι ας το παγίδεψα
το φως του θέρους μου μες στο χειμώνα
Ήταν το σπίτι μου γυαλί
πάτησα πάνω του πολύ
βαθιά μου θέρισε το φύτρο απ'τις αφές του
Νύχτα που άφρισε καπνό
Έμεινα μόνη να δειπνώ
το Μυστικό που μέθυσε την κλίνη του Ηφαίστου
Εγώ κινδύνεψα
όπως ερμήνεψα
του Κάτω Κόσμου του το ωραίο σημάδι
Έτσι ανοίγομαι
όπου κι αν πνίγομαι
φτιάχνω τα σπίτια μου από μαγνάδι
σας ευχαριστώ όλους για όλα
Φαίδρα Φις
