πάλι εμείς.πάντα εμείς και το 30ο πρόβλημα του Αριστοτέλη....μια να φεύγουμε στις σαβάνες μια να επιστρέφουμε στην ερημιά του χειμέριου τόπου.πάλι εμείς να τρέμουμε από τις αντηχήσεις της έκχυσης των λέξεων.γιατί η φύση του σπέρματος είναι αφρίζουσα και η πορεία του Ενική.επίμονα στο βασίλειο της ζούγκλας τα μεσάνυχτα δάση επωάζουν απαστράπτουσα την αστρόσκονη των λέξεων της οικογένειας του θυμού.θαλασσοδίαιτοι κόνδορες πάντα εμείς χωρίς έλεος crepuscolari φιλητικοί σεισμικοί έτοιμοι για δάκρυα κι εγωισμούς.ο αράγιστος λύχνος απαθής στο φόβο αλλά έρμαιο του Αέρα κρέμεται και τινάζει φως στις σκιές των βράχων.εμείς χαραμίζοντας την αφοβία και την αντίσταση στα ακίνητα ανίκητα.έχω πιει νερό έχω ξαπλώσει.δεν έχω κοιμηθεί γιατί με τραντάζει από παντού αυτό το ετερόκοσμο νεφέλωμα.ο δήμιος υποδύεται τον μανικό και οξύ φθόγγο του μελλοθάνατου για να ξεράσει τις ενοχές του.dicono όσα έχουν προηγηθεί αυτοσχέδιων συμπερασμάτων είναι συστοιχίες ποιητικού εικονισμού.πάλι εμείς μαζί.κι εμείς χώρια.κι εσύ που θα προτιμούσες να μου στρίψεις το λαρύγγι παρά να σε κάνω να γράφεις για καντιανές υποθέσεις.κι εγώ που θα προτιμούσα τη φευγαλέα σύνοψη των φαναριών καταμεσής στο Λιβυκό.ο φόνος αυτός είναι ένα είδος υγείας.ίσως να μην το αντέχει το πνευματώδες πάθος σου....ίσως πάλι άτεγκτο και κυκλικό να περιστρέφεται σε κλίνη που μοιάζει με πανέρι χωρίς κεράσια.εμείς ολόκληρο το πλήθος απόκληρο.στην έβδομη ζωή μου δεν είμαι η αντανάκλαση του σπηλαίου.στην έβδομη ζωή μου όπως ανάβουν και καίγονται αργά τα βαριά τσιγάρα δεν είμαι το πουλί του σκοταδιού.πιο αιρετική από ποτέ γονατίζω επιστρέφοντας στη σπουδή της καύτρας~ελλειπτικότητα από έλλειψη που καλείται Πυραμίδα.εμείς διψασμένοι επανθούμε.δεν αγνοώ τη διάθεση των αγοριών να γίνουν κάποτε οι "επίμονοι κηπουροί".όμως συνεννοούμαστε καλύτερα στα οδυνηρά ~α~προσιτά πειράματα που καταδείχνουν περάσματα έστω εχθρικά βαδίζοντας μέσα στο Κυριλλικό αλφάβητο ραστ σε ντο μινόρε...όμως εμείς πάντα.να το θυμάσαι.