θυμάσαι τότε που σε μισούσα πολύ?ήταν μια αληθινή αλήθεια.σαν ανόητη..αλλά πρέπει να σου πω.αλλιώς θα γράψω πάλι κανένα τρομώδες παραλήρημα και δεν θα πιστεύεις ότι είμαστε οι δυο μας σ’ένα μοτέλ και τα λέμε όλα αυτά.πόσο βραχνά λες «να μη σε ξαναδώ ποτέ».πήγαινέ με σπίτι μου τώρα.τώρα.αλλιώς θα ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου και θα πέσω στην άσφαλτο.κάποιος θα περάσει και θα με λιώσει.πρέπει να τα λέμε αυτά στα μοτέλ.είναι μικροί πόνοι που δεν περνάνε όταν δεν μιλιούνται.ακόμη και υστερικά.θα σκοτωνόμασταν,το ξέρεις.αν εξαιρέσουμε τις επόμενες ώρες ήσουν ένας ταχυδρομικός φάκελος κι εγώ
Μια κίτρινη κουρτίνα.όσες φορές αντέξουμε την καλοσύνη Τσάρλι.τίγκα στα νεύρα και με υποθηκευμένη τη ζωντανή μας διάσταση.να με συναντάς με φώσφορο και σαν ανθρακικό.πες πως είμαι λεμονάδα ρε παιδί μου.δεν μπορείς?μικροπράγματα…υπό διάλυση.