Αλλά οι νύχτες μπορεί να μη μας βρουν ποτέ στα ψαροχώρια της Αλγκάρβης ή στις όχθες του Νείλου αν τα μελάνια δεν πάψουν να είναι οι ενδιάμεσοί μας.



Δευτέρες τρίτες παρασκευές παραθαλάσσιοι και ήσσονες μάρτυρες το λευκό σου πουκάμισο τα λυπημένα ονόματα των δρόμων οι βασανιστικές αχρηστίες αλλά ούτε τα τραγούδια μπορούν.τι είναι αυτό που το λένε αγάπη.τι είναι αυτό.έγραψα τα άγραφα πάλι σήμερα αρκετούς όρκους και παρενθέσεις απ’αυτές που οδηγούν εκεί που δεν είσαι αρκετά καλά.τι θες αλήθεια?δαχτυλίδια σελιδοδείκτες υποδόρια τρένα και καθυστερώ το εξαϋλωμένο ερέθισμα άσωτης λέξης στο αυτί σου.με τη γλώσσα σκορπίζω τα άηχα στο πρόσωπό σου.ό,τι σκίζεται στις άκρες των ματιών αναγραμματισμένο.τα φώτα της ράμπας ανεμίζουν ελαφρά από πάνω σου με το νυχτερινό αεράκι.ηλεκτρικά χρυσόψαρα στο λαιμό.και το βάρος από μια μονόφθαλμη δική σου λέξη.είναι σε έξαρση η ιδιορρυθμία μου,δεν εξηγείται,πόσο εύκολα πέφτουν εκατοντάδες διαγραμμένα μόρια στα κατάρτια.δεν εξηγείται η λεπτομέρεια που θυμάμαι.είμαι μεθυσμένη γιατί ακόμη και τα στραβά διαφράγματα μου θυμίζουν εσένα.θα βρεθούμε σύντομα.






Η ίδια.