Έτσι άρχισε πάλι ο χρόνος
Απαράλλαχτα όπως ο προηγούμενος
Και ο πριν απ’αυτόν
Με κλάματα
Όπως πριν από εκατομμύρια χρόνια η ζωή
Όπως η πρώτη μέρα που γεννιόμαστε
Κυτταρική μνήμη που από χρόνο σε χρόνο
Ανανεώνει τoυς όρους του πολέμου της
Για να φωτίσει
Με τη λευκότητα του αλατιού το πρόσωπο
Για να το κάψει η θλίψη
Αφού δεν γίνεται αλλιώς
Να μας πάει στην αρχή κάθε αρχής
Παρά μόνο με πόνο
Γιατί φαίνεται στις άκρες των προσώπων
Των θαλασσών στις άκρες των βουνών
Των χαρτιών των ψαριών των αγαλμάτων
Ό,τι συγκεντρώνεται είναι αλμυρό νερό
Που αν μαζευτεί σε δεξαμενή μπορεί
Να κινήσει καράβια και τρένα και αερόστατα
Έτσι ξεκίνησε πάλι ο χρόνος πέντε χιλιετίες
Μετά τον άνθρωπο
Κοντά σε λίμνες άθικτες
Ήταν που δεν είχαμε τίποτα να ξεχάσουμε ή να Θυμηθούμε
Γιατί ζούσαμε κάποτε σε γλυκό νερό
Κοιτάζαμε σε μια παράλληλη του φόβου αρτηρία
Σε σκοτεινό προάστιο στο βαγόνι παροπλισμένου Τρένου
Με ανεξάντλητη ενέργεια επικά ολέθρια
Ζούσαμε
Πάλι εδώ έρχεται ο χρόνος
Κι εμείς στις σκοπιές στα παρατηρητήρια
Με διαγώνιες ράβδους που τις πιστέψαμε μαγικές
Μα τώρα μια μια σκουριάζει λυγίζει και σπάει
Τα οικόσιτα λαϊκά πέθαναν
Πρέπει ευθύς να ψάξω από πού ξημερώνει
[Ο κισσός όταν αναρριχάται
ο τοίχος καταρρέει απ’τους τερμίτες
Η σκουριά τρώει το σίδερο και τον χάλυβα
Ξεφτίζει ό,τι δεν έχει παράθυρα
Κάποτε θα μετατραπεί σ’ένα κούφιο παρατημένο
Κέλυφος
Τότε με συρματόσχοινα θα το τραβήξουν
έτσι ποτέ δεν θα μάθω από πού ξημερώνει]