Κάποιες μέρες την Αθήνα τη χωρίζω σε πατρίδες. Ξένες και δικές μου. Από τις ξενητιές δεν περνάω συχνά γιατί τις φοβάμαι. Σήμερα χρειάζομαι μια βαριά συννεφιά. Θα’ρθεις να κρυφτούμε στις σπηλιές?Υγρασία.Σήμερα δεν χρειάζομαι. Σου μιλάω δεν απαντάς. Σου μιλάω επειδή δεν απαντάς. Δεν απαντάς γιατί ξέρεις ότι θα σου μιλήσω.Γιατί αλλάζεις το θάνατο σε χαρά.Θα'ρθεις να μου μιλήσεις για το κορίτσι σου,και να σου ανακατεύω τα μαλλιά?Σήμερα δεν χρειάζομαι να μου απαντήσεις.Μου εξηγείς με πράξεις πώς υπάρχουν οι άνθρωποι με τόσο θάνατο μέσα τους.Είναι σπουδαίο να είσαι χαρούμενος νεκρός.Ίσως ζωντανεύεις ανερμήνευτα μέσα μου και δεν σε χαλάω δεν σε ξοδεύω.Σαν να τελειώνουν οι φόβοι μου μεγαλώνεις και γίνεσαι οπλισμένος πια με μαχαίρια και ξυράφια. Και προχωράς μπροστά σαν να το έχεις ζήσει όλο το κομμάτι της αγάπης που σου αναλογούσε και την είπαν ηρωισμό θυσία και επανάσταση... Να!Σε βλέπω και τώρα προχωράς άυλος ανάμεσα στις κλούβες,στις διμοιρίες των Ματ ανάμεσα σε καμμένα ερείπια δακρυγόνα και καπνούς,κουκούλες γκαζάκια και αποτεφρωμένα ζώα και μυρωδιά αίματος.Θα έρθεις μια μέρα να σου δείξω τον κήπο?Θα πάμε να κάνουμε βουτιές από το μεγάλο βράχο?Προχωράς μπροστά.Χαμογελαστός ενώ περνάς από κόλαση σε κόλαση ακαριαία.Σαν να ξέρεις. Για όλα. Για όλους μας. Δεν σπαταλιέμαι σε μάταιες αγωνίες και πανικούς.Θα’ρθεις μια μέρα να τρέξουμε ως τη σιδερένια γέφυρα και πάλι πίσω να δούμε ποιος θα βγει πρώτος?Προχωράς χωρίς ν’αναβάλλεις πια.Το τοπίο φλέγεται.Γίνεται μάχη.Εσύ όλο τον κόσμο αγαπάς.Μέχρι να τελειώσουν τα δακρυγόνα,τα γκαζάκια,οι μολότοφ,οι σφαίρες από τα περίστροφα.Προχωράς ανέμελος.Μέχρι να τελειώσουν τα δάκρυα,οι στίχοι της λύπης που σου έγραψαν,ο αιώνας της νύχτας που παραμέρισε για σένα.Μέχρι να διαλυθούν όλων οι λέξεις.Μέχρι να σβήσουν από τη χαρά οι πληγές.Μέχρι να λιώσει όλος ο φόβος κάθε παιδιού στον πλανήτη.Θα’ρθεις μια μέρα να γράψουμε ένα τραγούδι για το θάνατο και τη χαρά?Κάποιες μέρες την Αθήνα τη χωρίζω σε πατρίδες.Άλλες είναι δικές μου σαν ξενητιές. Κι άλλες τόσο μακριά μου λες και είναι μέσα μου.Έλα.