εδώ στην επαρχία
όπως κοιτάζω τα βουνά
πελώρια μοιάζουν
κόκκινα καράβια ασύμμετρα
πλέουν τις κορυφές τους
η θάλασσα μακρινή στεγνή
άδεια από φύλλα και φωνές
ειδικά τις ώρες που εσύ «χαράζεις»
κι εγώ σε περιμένω
όμως είναι κάτι στιγμές που θέλω
να φύγεις και υποφέρω
για να μπορέσω να κλάψω
αλλιώς δεν τα καταφέρνω
εδώ στην επαρχία κάποτε
είναι όλα τόσο κοφτερά
σαν νύχτες θερισμού
ειδικά τις ώρες που λείπεις
για να παραβρεθείς σε λιτανεία
από νίκες που ψευδίζουν
την υπόλοιπη ζωή σου
στις παραμονές των λεπτών
με τα πολλά σύμφωνα
τις αλωνιστικές μηχανές
έρχεται ο άγγελος
ψιθυρίζει συλλαβιστά στις χαραμάδες
του παρόντος το όνομά μου
γιατί το ξεχνάω όταν είσαι λίγο
πιο έξω από μένα
ότι με σκέφτεσαι
μ’αγαπάς
το παρόν είναι
για σένα εγώ κι εσύ
σε ιερό κοίλωμα
μετά πάλι βραδιάζει
-νωρίς ευτυχώς-
όπως τώρα
είσαι εδώ
περνάς πάνω μου
έτσι στις μικρές εξοχές
στις ασύλληπτες εσοχές
που έχουν πολιούχο τον Άδη
αλυσσοδένω τους αγγέλους
αφήνω τους λύκους μου ελεύθερους
σε ολάνοιχτο πολιορκημένο δρόμο
μη φύγεις
πέρνα
φύγε