Ποτέ δεν μπορούσα.
Όχι γιατί με πλήγωναν. Ούτε από το φόβο τους.
Τα πιο βαριά και ύπουλα χτυπήματα
τα έχω δεχτεί από σκιές.
Είναι ένα βουνό που το λένε Ρίνσι.
Βουνό παράνοιας και σχιζοφρένειας.
Τα τελευταία ρήματα που κατάπια με διέλυσαν
Δηλαδή το ξηρό τους εκχύλισμα θειικό οξύ
δέσμευε τους σπασμούς του φάρυγγα
πνιγόμουν
Με γκρέμιζαν σ’ένα σώμα αναλφάβητο
Γεμάτο βρόγχους
Ψυχροί δήμιοι όλοι οι θεοί
Όλοι σου λέω
Ακόμη κι όταν κοντά σ'εξατμίσεις
φαίνεται πως
εισπνέουν γλυκά το καυσαέριο
Μετά άρχισα να γράφω κάτι φρικώδεις στίχους.
Κι ας μην ήταν για σένα και για μένα.
Όσο έμενες στη ζωή μου έχανα αίμα.
Τώρα που έχω το αίμα,
μετακινώ το βουνό της παράνοιας.
Έστω λίγο πιο κει.
Στα ρήματα πια είμαι δυσανεκτική.
Είναι πιο αθόρυβα κι από φαντάσματα.
Πιο μεθυσμένα και κατακτητικά.
Συχνά λιποτακτούν,θροϊζοντα και αγαλήνευτα.
Τότε κοντά στα μάτια μου γλιστράνε 365 ουρανοί
συγκρατώ του ενός την αθωότητα:
Ευλαβική αναπνοή εμπύρετου τριζονιού
ακριβώς πλάι μου
Στο καταχείμωνο του ύπνου μου
Το ρήμα τυραννικά αποξεσμένο απ’το πραγματικό μου
Σώμα το βουνό που ποτέ δεν ήταν σαν να το αγαπούσες
Το βουνό θα το μετακινώ
Γιατί σε μένα έμεινε το αίμα
Εγώ δεν ξέρω με ρήματα.
Ποτέ με ρήματα δεν έμαθα.
Από γλιστρήματα θεραπεύομαι.
[πού να μας πάει η αγάπη μακρύτερα
Αφού
Εκεί που βλέπουμε είναι ο χάρτης]