Κοσμά και Δαμιανού

Αστυπάλαιας*** σκαλοπάτια για βήματα belli ζεϊμπέκικου** ταβάνια για ψηλούς ανθρώπους…******τις αρχαίες μου ιστορίες τις ανάμικτες με στάχτες και καπνό τις ταλαιπωρημένες από το μαζούτ χαλασμένης εξάτμισης****** τις ξεθάβω αραιά για να σπαταληθεί η ζωή που έζησα απερίσκεπτα*Μου είπες σ’αγαπώ**Μη σε νοιάζει «σ’ένα μήνα σ’ένα χρόνο θα τη βρώ την άκρη μου το νερό και τ’οξυγόνο είσαι και το δάκρυ μου» στο βάθος αχνοφαίνεται η Σκαρντού των κοιλάδων η Πατησίων των ποταμών******** η Αχαρνών των ανθρώπων ανάμεσα το συνοριακό άγχος του belli dance των μουλάδΩν με τις στεντόρειες φωνές που διαχέονται στον άνεμο στην αγκαλιά μετά χάνονται στο άπειρο της ασφάλτου Κοσμά και Δαμιανού ν’ακούω το αγάπη μου φορές χίλιες για τους οξυγώνιους μιναρέδες οι σταυροί των φαρμακείων «στην αγάπη δε χωράει*** τέτοιο δηλητήριο το κορμί που σπαρταράει θαύμα και μυστήριο»Βροχή και σ’αγαπώ «δεν υπάρχει λόγος ν’αποδείξω σε κανένα τι μετράς για μένα» Αναρωτιέμαι τι ευδαιμονέστερο να ζητήσω**Τελικά στον ουρανό ακουμπάμε όπως έλεγα και σε προηγούμενο κείμενο με την ίδια αιτία αφορμή και θεματολογία *Δεδομένο τίποταΜόνο η ημερομηνία κρέμεται** στα φώτα των δρόμων «Κοσμά και Δαμιανού του χρόνου του αλλουνού θα σ' αγαπάω ακόμα μαζί σου θα 'μαι εκεί και κάθε Κυριακή θα λιώνουμε στο στρώμα κρυφά και μυστικά αγάπης δανεικά σαν ημερομηνίες που κρύβουν συνταγές για τις παλιές πληγές και τις θεομηνίες» Ελεύθερο το Πακιστάν και η Αρμενία  στους δρόμους της ΑθήναςΒλέπω αραμπάδες να περνούν μπροστά απ’το παράξενο ροζΠαράγκες στη λάσπη το κίνητρο της επιβίωσης στα όριά της θίασος του παραλόγου των σκιών μη σε νοιάζει σου λέω είμαστε εδώ μαζί κι ας αργούν να με αφήσουν τα λυπημένα μάτια οι*** αδειασμένες λέξεις ο φόβος*******************Αργούν να με αφήσουν η μελαχολία στα μάτια*** σου η αθωότητα και η αγωνίαΗ απορία σου κυλάει στις γραμμές του μετώπουΚαλές ******ρυτίδες μ’αγαπάς?**Οι μουλάδες στα Θυμαράκια στην Καλάρη οι λάμα αλλά κυρίως η αβάσταχτη σιωπή της αθωότητας στην πλατεία Αμερικής***************************************************************************Όλα τα έχω μπροστά στα μάτια μου για αιώνες μετά μπροστά στα μάτια μουΗ οργή βγαίνει σφοδρά και ατακτοποίητη Ίσως επειδή κατά βάθος νιώθω την «εξ’αίματος» συγγένεια την ίδια ρίζα που λες κι εσύΌτι από πάντα όλα τα χρόνια και τις εποχές ανήκω σε σένα Σε σένα που η ψυχή μου χορεύει αγγίζοντας τα μάτια σου δεν τα φιλάω μην ανησυχείςΓια να πούμε χωρίς λόγια και με τη φωνή σου μόνη της φως για το σύνορο του κόσμου μέσα μου «Ποιος ξέρει να φιλάει με το φιλί
Ποιος ξέρει πιο πολύ;ποιος ξέρει να φιλάει με το φιλί ποιος ξέρει πιο πολύ ποιος ξέρει να φιλάει με το φιλί ποιος ξέρει πιο πολύ ποιος ξέρει να φιλάει με το φιλί ποιος ξέρει πιο πολύ ποιος ξέρει πιο πολύ ποιος ξέρει πιο πολύ ποιος ξέρει πιο πολύ"*********************************************

*photos by Φαίδρα Φις 1.11.2009 Αθήνα
"γιατί κι αν κουραστώ με ποιους θα μοιραστώ τα μάτια που θα στάξουν"