«θα σε φωνάζω Ανατολή»…
για τους θυμούς από πέτρα κι ατσάλι στα καφενεία του Τζιχαγκίρ
Πέρασα και γω το στενό του Μπογάζ κυνηγημένη σαν την Ιώ.Περπάτησα τα βήματα της Πόλης. Σαν μεθυσμένο orient express με τραγούδια του Ταρκάν σε βρήκα κι έφτασα έτσι στο θώρακα και στη φωνή σου. Οδηγίες δεν υπήρχαν. Μόνο ο πόντος. Από ένστικτο σ’ακολούθησα. Γιατί δεν μου αρκούσε το αστικό λεξιλόγιο. Σε είδα με το πεσταμάλι να ρίχνεις νερό στο σώμα με το τάσι. Κι ήσουν αναπόσπαστο το Ισλάμ και θες να με φωνάζεις Ανατολή. Αυτό αρχίζει από το δέρμα να φαίνεται καθώς εμείς βαθαίνουμε στα σκιερά υγρά υπόγεια του Νισάντασι. Αν είμαι παιδάκι σε μια γειτονιά του Πέραν ρουφώντας κόλλα από τη χαρτοσακούλα εκπνέω την πιο ευωδιασμένη νύχτα από Γιαγκίν βαρ…σκοτάδι καπνό κι επιθυμία. Πάρε τη σίσα μου και κάπνισε. Περνάει η υγρασία μέχρι τα πιο στεγνωμένα κύτταρα και κυλάει και είναι σαν το μισό σου κορμί με κάποιο τρόπο να έρχεται στο δικό μου.Παρασύροντας αναπνοές σε σκήτη που μπορείς να κατανοήσεις την περιπλοκή. Φωτεινές δέσμες νερού από ψηλά,αργές πέφτουν οι σταγόνες από τους φεγγίτες του τρούλου διαθλώνται στη νοτισμένη πλάτη. Περνάω κλειδί στον καρπό δεμένο με σχοινάκι. Υδρατμοί μας κυκλώνουν.Το διάφραγμα ανεβαίνει. Σε λίγο θα ξαπλώσουμε στην καυτή οκτάγωνη πλάκα στον μαρμάρινο ομφαλό του λουτρού. Από το διπλανό καμαράκι ακούγεται το ηδυπαθές ψιθύρισμα αμανέ. Είναι η ένωση των σωμάτων σαν ατελεύτητος καθαρμός. Σαν αποχαιρετισμός με βρεγμένα φύλλα λεμονιάς στα χέρια.
Όσο θ'ανοίγουν οι χίλιες και μία νύχτες της ιστορίας μας στο Άλεμ όσο θα κρατάει η μεθυστική παρακμή των τελευταίων ημερών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το άρωμα από τους τεκέδες των θρησκευτικών ταγμάτων η halk η περιστροφή των δερβίσηδων στο όνομα του Μεβλάνα ας προσευχόμαστε στον Αλλάχ να στάζει κι άλλο τα φεγγάρια από τον ουρανό του