Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

από την Πατησίων ως την Πόλη




Αν θυμάμαι καλά κάποιο πορτατίφ φώτιζε ένα παράθυρο στην Πατησίων. Το ημίφως στα δάχτυλά σου μου έκαιγε τα μαλλιά. Δέκα εξωτερικούς τοίχους διέσχισε το άστρο για να φτάσει σ’εκείνον που στηριζόταν στην πλάτη μου,να χάσω το σκουλαρίκι και ν’αρχίσω να ψιθυρίζω αφηρημένα αλλά με φέγγος «μακριά μου να φύγεις να φύγεις να φύγεις κι ας γίνω ρεμάλι σωστό». Κατά βάθος το ξέρω πως είμαι ήδη. Χάνω σε όλα τα παιχνίδια. Γνωστό είναι και αναμενόμενο. Λίγο περισσότερο-από την ατυχία μου- αν με φώτιζε η λάμπα θα έβλεπες πώς λιώνω από θυμό και πόθο. Έτσι είναι τα πάθη μου. Δύστροπα κι αντίρροπα. Μπρος πίσω. Επίθεση άμυνα. Πολύ και πολλά. Πιο πολύ πιο πολλά. Για τα τσιγάρα δεν μετάνιωσα. Εσύ για την απειλή: «μάντεψε τι αυτοκίνητο θ’αγοράσω…!αγροτικό»? Άφηνα πίσω μου το δρόμο σκοτεινό. Εσύ έτοιμος και φωτεινός για αρόσεις. Έτσι επινοήθηκαν κάποτε οι γεωργικές εργασίες. Από τότε τα αγροτικά έχουν διπλό διαφορικό,τραβάνε στην ανηφόρα και τα ρέστα μια τα ζητάνε μια τα δίνουν

Περιπτεριούχοι με υνί στο κέντρο που ανακατεύονται στα προσωπικά μας. Ούτε για το σωστό ρεμάλι μετανιώνω. Αλλά ως εκεί, να μη γίνουμε και εκτροφείς χοίρων. Τα ταξί στον Άγιο Λουκά περνούν απαρατήρητα όπως τα περιστέρια της ειρήνης. Ένα κόκκινο κραγιόν που διώχνει τον έναν εκ των δύο πρωτοπλάστων από την Εδέμ. «εδώ είναι μάτια μου η φθορά κι η οδύνη του θανάτου γι’αυτό σου λέω φίλα με λοιπόν όσο μπορεί ένα στόμα κι ας σβήνεται απ’τα χείλη το κραγιόν κι η μέρα απ’τον αιώνα». Το λοξό φτερό ένας χορός όταν με ψαλίδι ανατέλλει η νέα κοπή της μαγικής σου εικόνας. Το μαύρο παίζει πάνω της ανίδεο για τις σκαλωσιές της οργής μου. Στα τεταμένα τάστα νότες ας δούμε τις ανάσες πλάι πλάι-αυτό είπες? Οι γραμμές στο χέρι τσιφτετέλι τα σβησμένα τσιγάρα και δρόμοι για το Βόσπορο που θα μιλούσα ξανά με όλη τη φωνή μου και τη δύναμή της Αλιείς της πορφύρας του. για τα καλοκαιρινά βήματα στην άμμο για τη γυάλινη σφαίρα στο υπογάστριο και τις διασταυρώσεις τι σημασία έχουν οι στρεβλώσεις τα ιστιοφόρα μαζί θα τα ταξιδέψουμε κι αυτό είναι μια καταχώρηση ερήμην μας στο χάρτη είναι η πύλη η μυστική της Πυραμίδας είναι μια σειρήνα στο βάθος της ερήμου ο καμηλιέρης που κρατά το τέμπο αλά τούρκα και το κλουβί που μας χώρεσε τόσους αιώνες. Είναι οι κύκλοι που κάνει το νερό όταν το βότσαλο το αγγίζει στοργικά. Τα χρώματα που παίρνει η Πόλη τα αμαξάκια του ήλιου οι Ψαράδες στο Ρούμελι Χίσαρι ο ατσάλινος πύργος με θέα στο Ουσκουντάρ στην είσοδο του Βοσπόρου,στο βάθος ο Πύργος του Λεάνδρου το μπαρόκ Τέμενος Μετζιντιγιέ στην ασιατική προκυμαία νωρίς το πρωί τα κόκκινα νησιά Kizil Adalar από το τη φωνή σου τη φωνή σου τη φωνή σου ταραγμένο φύλλο στα βλέφαρα,ανάποδο φεγγάρι,στο είπα ότι δεν μας πάει το Σάββατο. Και δεν έχει σημασία- δεν έχει- αν είμαστε στην Κέας ή στις προερημικές εκτάσεις στη Desert Highway. Δεν έχει σημασία αν βηματίζουμε στην Αμερικής,σου λέω,στα χωριά της στάχτης ή στο Φανάρι στο Γαλατά στο Πέραν στην Πρίγκηπο. Ασία κι Ευρώπη πόσο υγρές οι στεριές στη χούφτα μου. Την προετοιμάζουν για τις δύο οφειλές μου.
Ας είμαστε εμείς οι πιο αθώοι. Πιο αθώοι κι από παιδικό πάρτυ.
[συνεχίζεται]