αγκάθι...

θανάσης παπακωνσταντίνου-σωκράτης μάλαμας,"χαμένο ρούχο"...



Της άνοιξης τα «ρόδα»
Με φτιάξαν «ποιητή»,
Όλους θα τους τυλίξω
Σε μια κόλλα χαρτί

Πες μου από ποιον ν’αρχίσω
-Μούσα μου θαλλερή-
Δες με! είμαι κουτή!
Και οδηγίες δεν έχω
Δε γράφει στο «κουτί»…

Ποιος θα τους πει μονάχα
Πως είμαι εγώ κι αγκάθι
Τα ποιήματά μου τάχα
Παρανομούν στα βάθη
(κι όταν μυρίζω ρόδο
Με πιάνει και συνάχι)

Αυτοί όμως επιμένουν
Είσαι ποιήτρια-λεν-
Το γάιδαρό τους δένουν
Και ας κραυγάζω δεν

Έτσι καλά και σώνει
Κι αφού με θέλουν μεν
Προσδέστε με στη ζώνη
Πηλίκου του μηδέν

(συν) τέτοια τραγουδάκια
Σκαρώνω εγώ για σας
Φωλίτσες για στιχάκια
Της του σωρού γενιάς…
(κατασπαράξατέ με
Αντάρτες της σειράς
Κοράκια και γεράκια
Και κατά τας γραφάς…)

Άλλωστε εκεί ανήκω
Πώς να το αρνηθώ
Και αν και αλλού προσήκω
Θα πάω να «σκοτωθώ»

Το άπειρο μεγάλο
Μα πιο πολύ μηδέν
Βρίσκω μέσα στο «μάλλον»
Κι από ουσία ουδέν…