Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

υποκατάστατα

macke-Turksh Cafe
Ασφαλώς…καταλαβαίνω, πίσω από το ήρεμο και τόσο μηχανικά όσο και απειλητικά…διανοούμενο εκμαγείο σας και το διερευνητικό σας ύφος, είναι καλά «στημένο» το σκηνικό της στοιχειωμένης και λειψής ζωούλας σας, πρίγκιπα των ημίμετρων λόγων και των υποκαταστάτων…
Και οι ύπουλες παγίδες κάθε βράδυ εκεί…
Υπάρχει μια γυναίκα που πάντα σας περιμένει, με ύφος γελαστό και αμήχανο, με τραπέζι στρωμένο, κι ένα βλέμμα επίσης ανύποπτο αλλά άτοπο, κι έτοιμο να κατανοήσει όλα όσα από σας δεν μπορεί, ν’απορροφήσει την κούραση της ημέρας σας, να γευτεί στον άδολο ουρανίσκο τα δηλητήριά σας, με ένα σώμα έτοιμο ν’αφομοιώσει τις δικές σας υπεραισθητές και παλίνδρομες ανησυχίες, και το κομματιασμένο «εγώ» σας να σταμπαριστεί επιτέλους αθώο…
Κάτι όμως δεν πάει καλά…ή χάσατε την ικανότητά σας να της επικοινωνείτε διάφορα ή απλώς αυτή η γυναίκα είναι η σύμβασή σας με μια πραγματικότητα-νετρίνο, που στην ουσία μισείτε κι αποστρέφεστε, μια τόσο ήρεμη και παρελκυστική πραγματικότητα με την έννοια της «νόρμας»…
Παρόλα αυτά ξαπλώνετε στην αφράτη χλόη της γυναίκας να ξεκουραστείτε, αλλά μόνο αυτό. Να ξεκουραστείτε…
Υπάρχουν παιδιά που, κάπου τριγύρω, παίζουν με το τρενάκι…κι εσείς όλβιος τα παρατηρείτε….
Υπάρχουν συγγενείς και ο κοινωνικός περίγυρος που καταπιέζει τις βασικές σας και κυρίαρχες επιθυμίες…
Υπάρχετε κι εσείς, μέσα ή πίσω από όλα αυτά, ο πραγματικός, ο αληθινός εσείς, ο χωρίς ρόλο σκηνοθετημένο, που καταδιώκετε τη μάσκα σας, με την πρώτη ευκαιρία.
Υπάρχει και η χαρά και η αγάπη σας, ο έρωτάς σας που υπερχειλίζει τα δεδομένα, και δρα και υπογείως υποσκάπτοντας το σαθρό έδαφος και ανοίγει τρύπες απ’ τις οποίες ξεφεύγουν πότε πότε εδώ κι εκεί κάποιες από τις εν δυνάμει παρεκτροπές ή τις αστείες ακρότητές σας και η ανάγκη σας που γίνεται αχαλίνωτη για αληθινή επικοινωνία και δυνατά βαθιά συναισθήματα…
Κι εσείς θέλετε να παίζετε το «παιχνίδι» σας πρίγκιπα… με όρους πολέμου-ανεξάρτητα αν πουλάτε κι αγοράζετε πλόιμα λογάκια-. Ανεξάρτητα, αν αποφεύγετε να μετέρχεστε όπλα συνείδησης…-την προτιμάτε παροπλισμένη και οκνηρή…-
Στο πιο απωθημένο κομμάτι του εαυτού σας, εκεί αποστηθίζετε αισθήματα-τα παπαγαλίζετε, τα έχετε μάθει νεράκι- με την αισθητική του αρχέτυπου ενός βροχερού και πυκνού δάσους…
Θα μπορούσε να ήταν και η ζωή σας αυτό, αν τολμούσατε για μια στιγμή να το διασχίσετε αλλά τη ζωή μας την αληθινή και την περιούσια τη ζούμε μόνοι μας, δεν την εκθέτουμε, φοβόμαστε μήπως κάποιος την προδώσει, η ζωή μας η αληθινή περνά ινκόγκνιτο από αυτό που μοιάζει με ζωή…
Θα μπορούσαν οι ανάσες σας να μην τάιζαν τα μικρά τερατάκια των κρυφών σας επιθυμιών. Στις πολύ δύσκολες και οδυνηρές ώρες που τα σκέφτεστε όλα αυτά αναπόφευκτα, γίνεστε κουρέλι.
Μα, οι μόνιμες πια «αναπηρίες» σας, στις απολήξεις τους, ατολμία και δειλία και το βάρος κάποιων οριστικών αποφάσεων αποτελούν και το μεγαλύτερο φόβο σας, τον άρρωστο και διογκωμένο-απ’αυτόν πάσχετε αιώνες τώρα-,τη θέλετε αυτή τη γλυκιά εξαπάτηση μέσα από ηχηρούς και ιδιόλεκτους αυτοσχεδιασμούς του τρόμου…
Προτιμάτε να ξεχνιέστε τότε στη συγκατάβαση, στα υπερθετικά προς τα κάτω νεύματα, που εγκαταστάθηκαν στο κέντρο σας πρίγκιπα, ως ο κυριότερος και κυρίαρχος όρος της ζωής σας πια, που έχει την εμβέλεια και τη σύνθεση όλων των απωλειών μαζί…
Άσχετα αν τη σύμβαση την εξωραΐσατε και την ανακηρύξατε ως «προστατευόμενο είδος» και την ημερέψατε τόσο που εκφυλιστήκατε εσείς πρίγκιπα…όχι εκείνη…
Εκείνη εφιάλτης ήταν εφιάλτης έμεινε…είτε δαμασμένη είτε άγρια…
Θηρίο ήταν θηρίο έμεινε…
Ο πόλεμος –το ξέρετε πια- δεν γίνεται με ανεμόμυλους…
Ούτε κερδίζεται με αφελείς συμψηφισμούς και ακρωτηριασμένες σκέψης του διανοητού και ψυχικού κώδικα…
Ούτε αποσιωπάται ούτε αποκρύπτεται…
Όλα είναι εδώ…
Τα θηρία μας, ξυπνάνε και μουγκρίζουν και μας ξεβολεύουν από την πρακτική διαχείριση της ζωής μας, επαληθεύοντας τους κραδασμούς του ανικανοποίητου…