ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

Το σπίτι ήταν μετέωρο.
Βαδιστικό σ’ ένα τοπίο ουρανού.
Κάτω του ρίζες. Απόκοσμες αράχνες. Ξεριζωμένο δέντρο.
Βηλάρι αργαλειού.
Το Σάββατο έχει πόρτες. Παράθυρα ανοιχτά.
Και σκοτεινά.
Από ‘κει μπαίνει φεγγάρι ολοστρόγγυλο, αλλοπαρμένο.
– Δε θα μείνω πολύ σ’ αυτό το τέμενος, λέει.
Μεγάλη σβούρα. Έλεος! Ύπνος αραιός.
Στα δωμάτια βηρός κυματιστός.
Στο απόκρημνο σκοτάδι μια πυκνότητα βηρύλλου.
Έκλαψα ανοχύρωτα γιατί φαντάστηκα πως ήμουν αγοραία έξη.
Ένας αυλός έγειρε πάνω μου,
είμαι στην πρώτη μου φέξη.
Ανακυκλώσιμα εθιστική αυτή η ισορροπία.
Ερεθιστική ανία.
Η άννοια του αυλού.
Ηχητικό όραμα τώρα.
Αφηνιασμένα άλογα τα δευτερόλεπτα.
Παραθέτω παρθένα ερωτήματα αθροιστικά.
Γιατί σ’ αυτό το όνειρο δε βγαίνει η φωνή μου;
Γιατί σ’ αυτό το όνειρο αγνοώ την ανάγνωση;
Γιατί καίγομαι στα μυστικότερα μυστικά;
Υψιπλέουσα.
Διέγραψα τους δείκτες και τους ανέμους.
Απορρυθμισμένη κι αναγκασμένη να παραδέχομαι.
Ενεργειακή.
Ενεργητική κι επικίνδυνη να έρχομαι.
Η ορθή μου χρήση δεν ενδείκνυται.
Η διανόηση μ’ εμπιστεύεται.
Το βερονάλ όχι. Το σαμποτάρω.
Στη Βηρυτό της αιτιατικής. Στη Γεννησαρέτ της
προστακτικής.
Peace Maker. Γεφυροποιός αντίστιξη!
Τα χάδια πουλιά σπαρμένα μέσα στην οδύνη μου.
Αφιερώνομαι στο δέλλος σου.
Σ’ αυτό το ανεμοπύρωμα, έγκαρπος εσύ κι εγκάρσιος Περσέας.
Ενδοσκόπος Άνεμος.
Στο εριόφυτο της κοιλιάς μου σαλπιστής.
Ενδογενής Άνεμος.
Ιδιόθερμος και ιεραποστολικός.
Άνεμος εν τέλει…
Καινοφωνώ. Στα καπνοχώραφα. Στις καπνομαντείες.
Στα καπνοφόρα μάτια σου σέρνεται το κίνητρο του πέρπυρου.
Περσέα εσύ του Βορείου Ημισφαιρίου.
Ο Δίας και η Δανάη έσμιξαν για σένα στον ολοφώτιστο
Γαλαξία.
Σαν περουζές πετάχτηκες ανάμεσα σε ηλεκτροφόρες λάμψεις.
Κι έκλαιγε ο Ταύρος.
Κι η Ανδρομέδα αναστέναζε.
Η Κασσιόπη κι ο Ηνίοχος έπαιζαν σαν παιδιά
στις τραμπάλες του διαστήματος.
Εγώ ριπτάζομαι προδίδοντας το βερονάλ.
Και στη Σαββά, το Σάββατο, σκορπιοί στρατός
στα βλέφαρα ο πόλεμος.
Στο μέτωπο, αντί της ύπαρξης το φως.


από το,"Οι Τρομπέτες του Οκτώβρη"