Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

"Η Ίρμα των δαιμονίων"

γυναίκα-μυστήριο-ΧΑΛΟΥΛΟΣ

Το έβλεπα, πως ό,τι ένιωθα για ’κείνον ήταν κολασμένο και καταδικασμένο σε μια έρημο δίχως οάσεις. Δεν έκανα πίσω. Ίσως αυτό μου τροφοδότησε και τη μεγαλύτερη αυταπάτη. Δηλαδή, κανένα διαχωριστικό ανάμεσα στη μεγάλη αγάπη και το μεγάλος μίσος. Ποτέ δεν αναζήτησα σιγουριά και ασφάλεια. Είχα μάθει να ζω ακριβώς μέσα από τα αντίθετά τους. Στον αντίποδα. Καμιά ώθηση, κανέναν βατήρα δεν έβρισκα στις αισθήσεις σιγουριάς και δεδομένων. Έτσι έπλασα τον κόσμο μου. Των ειδώλων και των συμβόλων. Μήπως δεν είναι αλήθεια πως σε κάποια κόλαση κείτονται παραπεταμένα τα κλειδιά των ευτυχισμένων στιγμών μας; Μ’ επισκέπτονται κάπου – κάπου κάποιες ενοχές και τις φιλοξενώ αναγκαστικά. Τότε συσπάται το πρόσωπό μου και διαστέλλονται οι κόρες των ματιών μου. Κάποιος μυστικός θεός ή δαίμονας τότε, μου υποδεικνύει παρηγορητικές, αποστολικές μελωδίες. Και με παίρνουν αγκαλιά. Και μια αναπόφευκτη ομορφιά με τυλίγει από παντού, αναπόδραστα. Αδιαπραγμάτευτα. Και μου χαρίζουν μια υποσυνείδητη περιπέτεια μουσικής που εκδιπλώνεται σαν τεράστιο λευκό σεντόνι στο στερέωμα σαν υπερφυσική παρτιτούρα. Κι εκεί υπάρχω ως ο αληθινότερος εαυτός μου, που βηματίζει μουσικά και ποιητικά. Δε χρειάζομαι υπόδυση. Δε χρειάζομαι αχρείους πλανευτές κι ας χάσω όλες τις μάχες. Κι ας νικηθώ κατά κράτος. Υπογράμμισα τις νίκες μου. Αποθέωσα, αποθεώνω τις ήττες μου. Ό,τι φοβάμαι ακόμα είναι οι σκιές σου, στο βιολί, στα συρτάρια, στα αναλόγια, στις χορδές. Έχω ανακαλύψει παρακαμπτήρια, τεθλασμένα δρομάκια, διακλαδώσεις ποταμών μέσα στο μυαλό μου κι εκεί καταφεύγω. Δυσπιστώ σε οποιοδήποτε πλαίσιο. Νιώθω δυσφορία μέσα στις συμβάσεις. Γυρεύω τρόπους και δρόμους φυγής από την πραγματικότητα. Εξιλαστήριους ή οδυνηρούς, δεν έχει σημασία. Γιατί, ακόμα και τις ώρες που πιστεύω πως την έχω ξορκίσει, με μια ειδική εκδοχή, εκείνη έρχεται ξανά, σαν τελετουργική, ιεροτελεστική αναπόληση, σωρρεύεται πυκνή, μπερδεύεται ανάμεσα στις εικόνες μου και με ταλαιπωρεί. Ποτέ δε γράφονται τα μεγάλα, αληθινά αισθήματα. Ούτε σε παρτιτούρες καταγράφονται. Μόνο στα κύτταρά μας. Οι γραφές όλες είναι αχρεία «στρατηγήματα». Τίποτα δεν μπορεί να καταδείξει τον δυσπερίγραπτο έρωτα. Όλα μοιάζουν ευκαιριακού χαρακτήρα. Μια περίπλοκη σύμμειξη προτεραιοτήτων, αναγκών, φόβων, δημιουργίας, τύψεων, αναμιγνύεται κάθε τόσο με διαφορετικές αναλογίες...


απόσπασμα από τη νουβέλα μου,"Η Ίρμα των Δαιμονίων"