Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

η ρητορική των ματαιωμένων "απο-στροφών"...


Δε θα γυρίσω πίσω
Δε θα γυρίσω πίσω
Αυτό είναι στόχος
Το καινούριο και ολοφώτιστο πολιτικό μου ιδεώδες
Μια νέα γλυκιά κυριαρχία στον απόκρημνο ορίζοντα του προηγούμενου σκότους
Ποια είναι η σημασία να είσαι διορατικός στην έρημο?
Η αξία στην έρημο της αντανάκλασης μιας εύρωστης πνευματικής οντότητας…
Απλώς παίρνουμε το θυμίαμα στο χέρι κι αρχίζουμε το λιβάνισμα μέχρι να καλυφθεί η μυρωδιά εκείνων που δεν μας «κάνουν», κυρίως η βαριά μυρωδιά της αποφοράς…
Η σκέψη μου, έτσι κι αλλιώς θα κυριαρχείται από ιλίγγους τόσο εγωκεντρικά επώδυνους κι επικίνδυνους…
Στην υπέρτατη έκταση της ερήμου μου θα στέκονται εννέα τσακάλια που θα μετουσιώνονται σε ηθικούς κανόνες ζωής.
Γέμισαν πάρκα και παγκάκια οι ερημιές μου και στίχους μαρμάρινους
Σαν επιτύμβιες επιγραφές «ενθάδε κείται…σώμα δεινόν…και ψυχή ρέουσα
Αμαρτωλά οιδήματα…»
Πόσο εκστατικά δένομαι με τα «υλικά» των ακοσμίων και πεπλανημένων εκδοχών…
Κεκοσμημένες βάναυσα με κτερίσματα παράφορων ψυχών και ελέη περίτρανα του «Μεγάλου Πατροειδούς» και πώς θα γράφω τους «πρίγκ()πες» με γιώτα ή με ήτ(τ)α?
Ρυτιδωμένους, γέρικους…
Στρατηλάτες, ρωμαλέους…
Και δεν είναι που μου φράζουν το δρόμο τα έσοδα από το «βασιλικό» και κυανούν αίμα τους…τα χαράτσια, οι κεφαλικοί φόροι, από τα καταστρατηγήματα των οιστρογόνων μου…
Έχουν πνιγεί. Είναι νεκρά. Πεθαμένα. Ασήμαντα. Αφανισμένα θεληματικά.
Αργυρά εγκώμια ενός ολοκαυτώματος σαϊτιών…
Όλες οι φωτιές δεν καίνε…
Και τα κάστρα κλειδώνουν απ’ έξω τα στοιχειά τους κάθε βράδυ για να πονέσουν
Να μπορούν ν’απολιθώσουν σκέψεις χωρίς συναισθηματικά κι ευσυγκίνητα εμπόδια
Ν’απολαύσουν θεριστικούς παροξυσμούς φαντασίας.
Φυλακές που κοχλάζουν τα συντελειακά ύδατα και λάβες υπέροχες του Ιδαίου κομίζουν εκρηκτικότερα «στάσιμα»…
Τι να γίνεται στις αραχνοΰφαντες συννεφιές του Ολύμπου?
Τι να εξορύξω από τα σφάγια των σκέψεων αναίμακτα αγνοώντας το μέτρο-κάθε μέτρο και μετρητή- αίματος, δύναμης, φρενών, σκοταδιών, βοών παραζάλης…
Εκεί όλα, στ’ανεμοδαρμένα ζυγωματικά των μεθυστικών ανθρώπινων μορφών…


από το "ΕΛΑΤΤΟΝ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ"