τα βράδια σιωπούν
τα ψέματα βρυχώνται
όλη τη μέρα
είναι ανώφελο να προσπαθώ να ξεχνάω ότι είναι χειμώνας...
η θάλασσα είναι και "μέσα μου" μα και πολύ μακριά μου κι εγώ μια νάρκη στο βυθό της...
οι ανάσες βαθαίνουν προς τα μέσα...και ό,τι διψώ κλονίζεται από αδυναμία και αναπηρίες...
αυτή η συμβατή αλληλουχία της μελαγχολίας των ήχων του αέρα, της ομίχλης των νεφών,της βροχής,με συμπαρασύρει στην ανεύρεση εκκωφαντικών ορόσημων...
χειμώνας είναι ακόμα και κρίμα που βιώνω την "αιχμαλωσία" των τόσων περιδινήσεων και ιλίγγων στις οφιοειδείς και σπειροειδείς κόγχες του...
το είχα στο μυαλό μου,πως κάποτε θα ερχόταν εκείνη η στιγμή,να μονομαχήσω με περίπλοκα "μορφώματά" του,που τα ενοχικά ανακλαστικά μου δεν τους επιτρέπουν παρεκλίσεις...
κάποιες μικρές εστίες αντίστασης σιγοκαίνε προκειμένου ν' αποδείξουν την ύπαρξη,την ημι-επάρκειά τους και την αμφιλεγόμενη και διττή λειτουργία τους...
οι χειμωνιάτικες αιχμές των σκέψεών μου κόβουν πολύ και προσλαμβάνουν χαρακτήρα "εμφιλοχωρούσης πανδημίας", με μια ταχύτητα εκκρηκτικής διάδοσης σε όλα τα κύτταρα τους εγκεφάλου μου...
ένας ιώδης πυρετός ανεβαίνει...με μια δυναμική επεκτατικότητα...και μια δραματική πομπή από "επιούσια" γκροτέσκ φαντάσματα περνά από μπροστά μου,μην πω από μέσα μου...παλεύω ν'αποτρέψω την παρέλαση τούτων των ετερόκλητων "θραυσμάτων" της φαντασίας μου...εις μάτην...
υποχρεώνομαι λοιπόν να παραβιάζω τη συνθήκη της λογικής και ώριμης σκέψης,καθώς και της ιδιοσυγκρασίας μου και να εισέλθω σε μια άβυσσο παράδοξης αναπαράστασης κάποιων αδιέξοδων αγωνιών και διλημμάτων...
ο χειμώνας με θυμώνει...στο πλέγμα του φαιού "πένθους" του,των ενθυμημάτων του,των αποσιωπήσεων,των "λιμνών" του και της ανθεκτικότητάς τους,γίνεται ακόμα πιο αλλόκοτος ο πόλεμος μαζί του,και ακόμα πιο δύσθυμη η επιθετικότήτά μου...
με σπρώχνει κάπου ανάμεσα και το "ανάμεσα" είναι κάτι που μισούσα σ'όλη μου τη ζωή και μισώ...
μου προξενεί μια νωθρότητα και μια λυρική νοσταλγία που απεχθάνομαι εξ'ίσου...
έρχεται όμως,
έρχεται πάντα σαν αξίωμα,σαν δόγμα θρησκευτικό και πρέπει να βάλω στην άκρη όλες τις συγκινήσεις μου-ευτυχώς όχι να τις θυσιάσω-και να παλέψω με τα τερατάκια του που κάνουν πατινάζ πάνω στον πάγο των αισθήσεών μου και τη διαύγειά του...
κι αυτές οι χαμηλές θερμοκρασίες,ο βαθμός "μηδέν",ο φόβος μου μήπως κρυσταλλωθούν οι ανήσυχες,γοργές,ζεστές καλοκαιρινές μου σκέψεις και δεν προλάβω να βρω τις αντιστοιχίες τους στην ψυχή μου...,σαν οπτική αναπαράσταση του άγχους που παγιδεύεται μέσα μου για μήνες και νεκρώνει τους μαλακούς ιστούς της υποθαλάσσιας φύσης μου...
και την καθηλώνει με γόμφους σ'ένα παγωμένο δέντρο...
δρομαίες ματιές,εξίσου και φαντασιοκόπες φθορίζουν αφόρητα,ωστόσο με βοηθούν με κάποιο τρόπο και με φυγαδεύουν αισίως σε μια ήπια μορφή αντιφάσεων κι εκείνες τις στιγμές κατορθώνω να τιθασεύσω τους πίδακες από τα φρέατα της απαισιοδοξίας και της μελαγχολίας μου,κατόπιν τα αμνηστεύω...
θα βγω,λέω,λίγο μου μένει ακόμα,θα βγω με τη διαδικασία της "σαμσάρα",αργά και σιγά,σαν πορεία ψυχής που αναγενάται κι απελευθερώνεται από τα δεσμά προηγούμενων πράξεών της...
σ'αυτή τη σκήτη σοβώ,επωμιζόμενη τα μαρτύρια του Ταντάλου και με το τεκμαρτόν της ίδιας υπαιτιότητος...(άλλο μαρτύριο αυτό...)
ό,τι περισσότερο μ' ενοχλεί ως φύση αδέσμευτη είναι μάλλον η σχέση "υπαλληλίας",την οποία υποχρεώνομαι να υποστώ,αναφορικά με όλες τις διαστάσεις και τις εκφάνσεις της εποχής αυτής και να πορεύομαι με όποια μορφή και λειτουργία(δυσλειτουργία),παίρνει αυτή μέσα μου και με αναγκάζει σε "σύμβαση αορίστου χρόνου"...
η ευαισθησία μου σε υπολανθάνοντα σινιάλα των φάρων που με καλούν από αυθαίρετους,οικειοποιημένους μου βράχους...,μοιραίους,όπως το χρώμα των ματιών κι αυτός ο παμπάλαιος δεσμός μου με το νερό,φορτωμένος από συμπλέγματα που δεν αδρανούν ποτέ...
η ενατένιση της απραξίας μου και το χάζεμα των αδιέξοδων "πτήσεων" μου,το υπόκωφο θρόισμα των ψιθύρων,ο άνεμος έξω που αστειεύεται,χορεύει και κάνει τούμπες και με εμπαίζει που τόσο πολύ ποθώ τη μεταμόρφωσή του σε δροσερή απόγεια αύρα,και ξέρει πως δεν πρόκειται να μου κάνει το χατίρι και το ξέρω κι εγώ...
οι εικόνες μου που τραυλίζουν σε παραληρηματικό μονόλογο...
όλα κι άλλα χίλια είναι γιατί ο χειμώνας μου θυμίζει παρελθόν και λησμονημένα συντρίμμια,μου θυμίζει το "ρόλο" και την "αποστολή" μου,να τα ταξιδέψω μαζί μου στο τώρα αλλά πάντα τα αφήνω πίσω και δικαίως έχω χριστεί με τον τίτλο της "άδοξης επιγόνου τους",καθώς δεν υπάρχει ακαταλληλότερη και αναρμοδιότερη από μένα ως προς την συνδιάλεξη και τη διαπραγμάτευση με παλιά είδωλα και αντικατοπτρισμούς...
περιμένω...
θα περιμένω...
λίγο πριν εξαντληθούν οι αντοχές μου-δεν είναι αυτές που με σώζουν άλλωστε-,θα συλλέξω όλα τα λάγνα ψιθυρίσματα για την ελάχιστη συγκομιδή "νίκης" που προσδοκώ...
είναι αδύνατο να ξέρω,μέσα σε τέτοια σύγχυση,ποιος "θεός ή δαίμων" είναι με το μέρος μου,ποιος θα με συνδράμει,ποιος θα μου δείξει δρόμο και για πού...
είμαι ένα παράδοξο πουλί ,σε μια ακρογιαλιά ένα ψυχάρι,ανάμεσα σε αφηνιασμένα κύματα...αντιφρονούν και μαινόμενον,που πετά σπασμωδικά ανάμεσα στα νύχια της χειμέριας μοίρας του...
ένα πουλι που απίστησε στον "αποδημητισμό" του...με την πιο μεγάλη άρνηση και τώρα επιρρέπει στην "ασέλγεια" της απόλαυσης της τιμωρίας του...
στη μονήρη φωλιά του χτυπά ένας παλμός σαν καταδίκη,κραταιός και αμετάβλητος,σαν νά'χει ξεφύγει από το νόμο της ζωής,της φθοράς...
στον ζωντανό και παρόντα χρόνο συνειδητοποιεί ότι δεν έχει κανένα βιολογικό δεσμό με τη χειμωνιάτικη οντότήτά του...
μα ξέρει να περιμένει με τη διαστροφή του ενστίκτου που υπόσχεται παραμύθια και παραμυθία...
γι'αυτό καταφάσκει με τόση ορμή στις δοκιμασίες,με απληστία...
να κρατήσει ζωντανό το παραμύθι του και με μια ευαίσθητη στοργή το "επωάζει",το ζεσταίνει, το περιθάλπει...
στην απέραντη νυχτερινή θάλασσα,στο γονιμοποιό στοιχείο του νερού και στην καθαρή συγκίνηση,εκείνο στο κέντρο,ένας χορευτής χωρίς χορογραφία,ένα αισθησιακό στέλεχος που φυτρώνει πάνω στις μανιασμένες και μοναχικές σελίδες μου που πάνω τους οργανώνονται μακρινές και μάταιες ίσως καλοκαιρινές παραπλανητικές ιδέες...