λοιπόν...
πάλι εδώ...,τα βιβλία δίπλα μου ξεπερνούν και τους κόκκους άμμου της κλεψύδρας που είναι απέναντί μου...βάζω τον μετρονόμο να χτυπάει, τα ψάρια στη γυάλα κάτι ψιθυρίζουν μεταξύ τους...μάλλον ότι είμαι μια τρελή που γράφει ως τα χαράματα,μετά διαβάζει να την πάρει ο ύπνος,μετά δεν την παίρνει με τίποτα και ξαναγράφει...τα λυπάμαι που τα ξυπνάω με το φως,τουλάχιστον τους άλλαξα το νερό...
αρκετά...κουράστηκα...κλείνω τα μάτια,απλώνω το χέρι μου κάπου ανάμεσα στα βιβλία...
Γκιμοσούλης."Η κραυγή της πεταλούδας"...Κέδρος 2007
σελ.123 διαβάζω...
"Όλες οι κορφές,κι ο Βούδας κι ο Χριστός κι ο Σίβα,την ίδια ανάγκη για ανάταση αντιπροσωπεύουν.Γι'αυτό και χτίζουμε μνημεία και ναούς στα ομορφότερα,που είναι συνήθως και τα ψηλότερα σημεία.Μποντνάθ:μεγάλη βουδιστική στούπα(ναός,ιερό των βουδιστών)."