συναντώ μια μια τις ανάσες μου πριν γίνουν υδρατμοί...μετριέμαι με τον καλύτερο εαυτό μου...ο κακός μόλις ξύπνησε και με περιμένει στη γωνία για τα ολοκαίνουρια σκάνδαλα της ημέρας και της νύχτας...δε θα του παραδοθώ χωρίς αμαχητί, χωρίς έναν μικρό πόλεμο τουλάχιστον...που θ' αφυπνίσει κάποιε χορδές ή κάποιες ορμόνες...αποκαλύπτοντας κάτω από το δέρμα, μια άλλη "επιφάνεια" θεού λησμονημένου ή ξεχασμένου ήρωα...σε μια ταινία μελανιού γραφομηχανής...θα βουρτσίσω τα δόντια μου...να είναι καλά ακονισμένα για τις λέξεις που θα δαγκώσουν...θα μασήσουν και θα καταπιούν...ο ουρανίσκος μου θα είναι έτοιμος να γευτεί από σκουριά και δηλητήρια μέχρι καπνό και σίδερο...το στομάχι μου ανέλπιστα ανθεκτικό σε βαριά τραύματα και τρέμουλα που απλώνουν στα μέλη και στο μυαλό...για να παράξουν νεογέννητες εικόνες και υπερφίαλα φαντάσματα που θα βολοδέρνουν όλη μέρα...και θα κυνηγιούνται...απόρθητα από τους φονικούς ειρμούς μου...θα επιμείνω λίγο ακόμα...ώσπου να ξεχαστώ από υποβολιμαίες ενοχές που θα σαπίζουν από το πλεόνασμα του νερού στις ρίζες τους...αλλά και πώς αντέχουν τόσα θαύματα να αργοκινούνται σαν ερπετά και να υποφώσκουν χαλαρώνοντας τις μνήμες από κάτι καλό και εξίσου επίμονο...θα χτενιστώ και θα βάλω όπερα-το ραδιόφωνο τελείωσε για μένα από τη στιγμή που ο Δημήτρης έφυγε από το σταθμό-...και θ' ακούω μηχανικά...κι αμήχανα..."από μηχανής" αγγεία σύζευξης διάφορων μπερδεμένων ήχων και κραδασμών να με αποχαυνώνουν και άλλοτε να με τρομάζουν...θα τινάξω το μυαλό μου λίγο στο καυσαέριο...και θα ντυθώ να βγω...να φύγω από τη μόνιμη απάτη-νάρκη του σπιτιού...αφήνοντας πίσω έναν κόσμο τρίπτυχο για έναν πιο βολικό...γυρίζοντας αργά το βράδυ θα λύσω τα μαλλιά μου και θα ξαπλώσω στο πάτωμα...φιλώντας στοργικά τα παράθυρα...και αναπνέοντας την ολονύχτια ονειροβασία και μια σταγόνα αθανασίας από τα όνειρα που συχνά δανείζω και στις σκιές και στις νυχτερίδες μου...